Pffff dat vind ik wel een zware vergelijking hoor, die Thijs Peters in zijn stuk op Z24 maakt: hypotheekadviseurs met de mentaliteit van een drugsdealer. Ik ben zelf allang geen adviseur meer, en behoorde ook vroeger zeker niet tot de groep die Thijs bedoelt, maar toch voel ik me geroepen enige nuance aan te brengen.
Is het fair om de hypotheekadviseur verantwoordelijk te stellen voor de wensen van zijn klanten? Vergeten we nu niet om de eigen verantwoordelijkheid van de consument er even bij te betrekken? Achteraf is het natuurlijk heel makkelijk om de adviseur (of verkoper, wat je wilt) de schuld te geven van verkeerde beslissingen. Of beter gesteld – beslissingen die verkeerd zijn uitgepakt. Want als ze goed uitpakken, dan hoor je niemand.
Ik weet heel goed dat er verdorven lieden rondlopen in de financiële dienstverlening, en heb ook niet de illusie dat die nu opeens allemaal verdwenen zijn. Over het bestaan van dit type adviseurs heb ik me ook jarenlang druk gemaakt.
Alleen vind ik ook dat een consument zijn eigen verantwoordelijkheid moet nemen. Zelf moet kijken of hij de maandlast die hij aangaat behapbaar vindt. Zelf goed moet luisteren naar wat de adviseur hem aan informatie en waarschuwingen geeft. Want dat is op de langere termijn allemaal ‘vergeten’, alsof het niet verteld is. In werkelijkheid ging het bij het ene oor naar binnen – maar bij het andere oor net zo hard weer naar buiten. Omdat hij nu eenmaal die woning wilde kopen, en al het andere niet belangrijk vond.
Zo, dat is er ook maar even uit.
Lees ook:Hulp voor probleemhypotheken?
Lees ook:Shop til you drop
Lees ook:Weet jij het beter? Rekenen maar!
Lees ook:Wegwijzer: zoek een erkend hypotheekadviseur
Lees ook:Geen reclame meer?
Helemaal eens! Men holde van bank naar bank om uit te zoeken waar men het meest kon lenen, zonder erbij na te denken wat men zich aan woonlasten kon veroorloven.
Als je vroeg wat men aan huur kwijt was, stel 500 EUR, en je dan vertelde dat men bij de maximale hypotheek 1000 EUR zou moeten betalen trok men wel even een gezicht maar vergat dat direct om stralend te vertellent hoeveel men dan WEL bij Bank B kon lenen.
Thijs heeft het over ‘sommige adviseurs’ en noemt dan een heel concreet voorbeeld. Het gaat dus allerminst over alle adviseurs. En ik ben het met hem eens. Wanneer zo’n adviseur een hypotheek afsluit waarvan hij weet dat het onverantwoord is, dan is hij alles behalve ethisch bezig. De waarheid is dat mensen misschien eens of twee keer in hun leven een hypotheek afsluiten, en de gemiddelde hypotheek voor de gemiddelde consument niet te bevatten is. Kortom, de meeste mensen sluiten af in goed vertrouwen. Vertrouwen in de blauwe ogen van de adviseur en in de limieten die de regels opleggen om hen te beschermen. Consumenten moeten tegen zichzelf in bescherming worden genomen, en de adviseur speelt daar een rol bij.
Sluit mij helemaal aan bij de visie van Ron. Heb afgelopen week een jong stel afgewezen.Nu maandlast huur en energie € 500,00. Beoogde nieuwe situatie netto maandlast circa € 1.000,00.aanwezige eigen middelen 0,00. Aanvraag voldoet aan GHF norm.Op mijn vraag hoe ze dachten de dubbele maandlast op te gaan vangen terwijl ze nu al geen ruimte zien om te sparen: We vragen dan wel een voorschot bij de werkgever…! Nibudformulier samen gedaan op basis afschriften bank, hopeloos verhaal.
Ik heb hen afgewezen en wat denk je, 4 dagen later belt klant mij op of ik mijn reeds gematigde nota voor de bestede tijd maar wilde intrekken. Ze kregen het elders wel rond en vonden dat ze niets aan mijn advies hadden gehad, ik zo op een wel heel makkelijk geld kon verdienen enzovoort, enzovoort.
De moraal: Adviseer je inderdaad in het klantbelang deug je ook niet en loop je ook nog het risico dat klant niet betaald voor het enige juiste en passende advies.
Mogelijk leermoment: klanten dan maar een deel van de nota vooruit laten betalen voor de inventarisatie en analysefase?